Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*
Με πυρηνικό όλεθρο απειλείται η Ιαπωνία, ενώ και η υπόλοιπη ανθρωπότητα δεν πρόκειται να μείνει ανεπηρέαστη από την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Σταδιακά αποκαλύπτεται η αλήθεια για την καταστροφή αυτή που με κάθε τρόπο προσπαθεί να συγκαλύψει η εταιρεία Τepco που διαχειρίζεται τους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Ακόμη και η ίδια η ιαπωνική κυβέρνηση είτε δεν είναι καλά πληροφορημένη από την εταιρεία για ό,τι συμβαίνει, είτε αν γνωρίζει την αλήθεια την αποκρύπτει. Το εγκληματικό στην όλη ιστορία είναι ότι η διαχείριση των πυρηνικών αντιδραστήρων δόθηκε σε μια ιδιωτική εταιρεία, την Τepco, η οποία έμεινε ανεξέλεγκτη όλα αυτά τα χρόνια και δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα που θα προλάβαιναν τη σημερινή καταστροφή. Και φυσικά δεν έλαβε προληπτικά μέτρα επειδή αυτά θα κόστιζαν και θα μειώνονταν τα κέρδη της. Με άλλα λόγια, κυριάρχησε η καπιταλιστική λογική του υπερκέρδους σε βάρος της ανθρώπινης ασφάλειας και της ανθρώπινης ζωής. Τα κέρδη της εταιρείας ζύγιζαν περισσότερο από τη ζωή των ανθρώπων. Η ίδια η ιαπωνική κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη για τις παραλείψεις της εταιρείας, βρέθηκε απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες τόσο της πυρηνικής καταστροφής όσο και της καταστροφής από το τσουνάμι. Αποκαλύπτεται τώρα ότι ειδικοί είχαν προειδοποιήσει τόσο για το τσουνάμι όσο και για τους κινδύνους από την παρουσία των πυρηνικών αντιδραστήρων στην περιοχή αυτή. Είχαν μάλιστα προτείνει τη λήψη προληπτικών μέτρων χωρίς να εισακουστούν. Και πάλιν υπερίσχυσε η λογική του κέρδους σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.
Ευθύνες φυσικά βαρύνουν και τη διεθνή κοινότητα που υιοθέτησε όλα αυτά τα χρόνια, ελαφρά τη καρδία, την πολιτική της εγκατάστασης δεκάδων πυρηνικών αντιδραστήρων σε κάθε γωνιά της γης. Υποχώρησαν ακόμη και οι διαμαρτυρίες των ακτιβιστών και των περιβαλλοντιστών ενάντια στη διάδοση και τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, με το πρόσχημα ότι επρόκειτο για μια «καθαρή» ενέργεια που θα προφύλασσε το περιβάλλον. Εντούτοις, ήταν γνωστό πως ακόμη και χωρίς τα πυρηνικά ατυχήματα υπήρχε το τεράστιο πρόβλημα των πυρηνικών αποβλήτων που απειλούσαν το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία.
Ακόμη και αυτή τη στιγμή, μπροστά στη μεγάλη κρίση που προκλήθηκε από την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα, η διεθνής κοινότητα συμπεριφέρεται ως να μην συμβαίνει τίποτα. Οι μεγάλοι της Δύσης αντί να προστρέξουν σε βοήθεια στην Ιαπωνία και αντί να αφιερώσουν τις ενέργειές τους στην αντιμετώπιση της απειλής ενός πυρηνικού ολέθρου, ασχολούνται με το να βομβαρδίζουν τη Λιβύη. Αυτή είναι η προτεραιότητά τους. Στη Λιβύη θα «σώσουν» λένε τους αμάχους που κινδυνεύουν από τον Καντάφι, ενώ οι βομβαρδισμοί τους φαίνεται να προκαλούν περισσότερα θύματα από αυτά του Λίβυου δικτάτορα.
Αδιαφορούν δε για τις χιλιάδες θύματα που θα υπάρξουν από την πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία. Η κρίση που θα προκύψει από την πυρηνική καταστροφή στη χώρα αυτή, θα είναι απροβλέπτων διαστάσεων όχι μόνο για την Ιαπωνία αλλά και για ολόκληρο το πλανητικό μας χωριό.
Εντούτοις, παρά το γεγονός ότι κάποιες χώρες ανακοίνωσαν προσωρινό πάγωμα εγκατάστασης νέων αντιδραστήρων πυρη νικής ενέργειας, άλλες συνεχίζουν να προγραμματίζουν εγκατάστασή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ανάμεσά τους και η Τουρκία που ετοιμάζεται να εγκαταστήσει πυρηνικό αντιδραστήρα με τη βοήθεια της Ρωσίας στη σεισμογενή περιοχή του Άκκουγιου απέναντι από την Κύπρο. Και έστω και αν οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι το ρήγμα παραμένει ενεργό στην ευρασιατική και αφρικανική τεκτονική πλάκα δίπλα από το Άκκουγιου.
Υ.Γ.:Στην Κύπρο βέβαια οι συζητήσεις και το ενδιαφέρον περιστρέφονται στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία για μια σοβαρή συζήτηση όσον αφορά την πορεία που ακολουθήθηκεστο Κυπριακό τα τελευταία 36 χρόνια. Προπάντων που και οι συνομιλίες που διεξάγονταιτα τελευταία τρία χρόνια φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά. Δυστυχώς, οιπρώτες αυτές συζητήσεις ανέδειξαν την πεπατημένη χωρίς να ανοίγουν καμιά προοπτική. Δεν παράγεται πολιτική και τα κόμματα, ιδίως οι δύο μονομάχοι του δικομματισμού, αναλώνονται σε μπακαλίστικουςλογαριασμούς για τα ποσοστά τους. Οι κάποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.
Ευθύνες φυσικά βαρύνουν και τη διεθνή κοινότητα που υιοθέτησε όλα αυτά τα χρόνια, ελαφρά τη καρδία, την πολιτική της εγκατάστασης δεκάδων πυρηνικών αντιδραστήρων σε κάθε γωνιά της γης. Υποχώρησαν ακόμη και οι διαμαρτυρίες των ακτιβιστών και των περιβαλλοντιστών ενάντια στη διάδοση και τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, με το πρόσχημα ότι επρόκειτο για μια «καθαρή» ενέργεια που θα προφύλασσε το περιβάλλον. Εντούτοις, ήταν γνωστό πως ακόμη και χωρίς τα πυρηνικά ατυχήματα υπήρχε το τεράστιο πρόβλημα των πυρηνικών αποβλήτων που απειλούσαν το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία.
Ακόμη και αυτή τη στιγμή, μπροστά στη μεγάλη κρίση που προκλήθηκε από την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα, η διεθνής κοινότητα συμπεριφέρεται ως να μην συμβαίνει τίποτα. Οι μεγάλοι της Δύσης αντί να προστρέξουν σε βοήθεια στην Ιαπωνία και αντί να αφιερώσουν τις ενέργειές τους στην αντιμετώπιση της απειλής ενός πυρηνικού ολέθρου, ασχολούνται με το να βομβαρδίζουν τη Λιβύη. Αυτή είναι η προτεραιότητά τους. Στη Λιβύη θα «σώσουν» λένε τους αμάχους που κινδυνεύουν από τον Καντάφι, ενώ οι βομβαρδισμοί τους φαίνεται να προκαλούν περισσότερα θύματα από αυτά του Λίβυου δικτάτορα.
Αδιαφορούν δε για τις χιλιάδες θύματα που θα υπάρξουν από την πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία. Η κρίση που θα προκύψει από την πυρηνική καταστροφή στη χώρα αυτή, θα είναι απροβλέπτων διαστάσεων όχι μόνο για την Ιαπωνία αλλά και για ολόκληρο το πλανητικό μας χωριό.
Εντούτοις, παρά το γεγονός ότι κάποιες χώρες ανακοίνωσαν προσωρινό πάγωμα εγκατάστασης νέων αντιδραστήρων πυρη νικής ενέργειας, άλλες συνεχίζουν να προγραμματίζουν εγκατάστασή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ανάμεσά τους και η Τουρκία που ετοιμάζεται να εγκαταστήσει πυρηνικό αντιδραστήρα με τη βοήθεια της Ρωσίας στη σεισμογενή περιοχή του Άκκουγιου απέναντι από την Κύπρο. Και έστω και αν οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι το ρήγμα παραμένει ενεργό στην ευρασιατική και αφρικανική τεκτονική πλάκα δίπλα από το Άκκουγιου.
Υ.Γ.:Στην Κύπρο βέβαια οι συζητήσεις και το ενδιαφέρον περιστρέφονται στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία για μια σοβαρή συζήτηση όσον αφορά την πορεία που ακολουθήθηκεστο Κυπριακό τα τελευταία 36 χρόνια. Προπάντων που και οι συνομιλίες που διεξάγονταιτα τελευταία τρία χρόνια φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά. Δυστυχώς, οιπρώτες αυτές συζητήσεις ανέδειξαν την πεπατημένη χωρίς να ανοίγουν καμιά προοπτική. Δεν παράγεται πολιτική και τα κόμματα, ιδίως οι δύο μονομάχοι του δικομματισμού, αναλώνονται σε μπακαλίστικουςλογαριασμούς για τα ποσοστά τους. Οι κάποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. stephanos.constantinides@
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου