Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*
Στα γήπεδα του κόσμου αλλά και στα δικά μας οι άνθρωποι συνεχίζουν να πορεύονται σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας. Στον αραβικό κόσμο μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο οι μάζες ξεσηκώθηκαν και αλλού: στην Αλγερία, στην Υεμένη, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν και υπόκωφα σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες. Τρίζουν τα θεμέλια των απολυταρχικών και διεφθαρμένων καθεστώτων που δεκαετίες τώρα οδήγησαν τους λαούς τηςπεριοχής στην εξαθλίωση. Και αυτό με τη στήριξη της Δύσης και ειδικά των ΗΠΑ που κάνουν πως δεν βλέπουν τίποτε όσο οι δικτάτορες και οι διεφθαρμένες μοναρχίες εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και καταφέρνουν να χειραγωγούν τις μάζες. Πρόλαβε βέβαια στην περίπτωση της Αιγύπτου ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα να εγκαταλείψει σχετικά νωρίς τον για 30 χρόνια σύμμαχο της Ουάσιγκτον, τον Χόσνι Μουμπάρακ. Αν βέβαια η αλλαγή στην Αίγυπτο φέρει στην εξουσία τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, τότε το τίμημα για τον Ομπάμα θα είναι βαρύ. Στο Ιράν ξεσηκώθηκε η αντιπολίτευση για άλλη μια φορά εναντίον του καθεστώτος, ενώ οι σκληροπυρηνικοί της Τεχεράνης απειλούν να κρεμάσουν τους ηγέτες της. Το Ιράκ και το Αφγανιστάν, και οι δύο χώρες θύματα της αμερικανικής πολιτικής, παραμένουν πάντα βουτηγμένες στο αίμα. Και στην Ιταλία, στην πολιτισμένη Δύση αυτή τη φορά, ο Μπερλουσκόνι γελοιοποιεί με τα καμώματά του ένα ολόκληρο λαό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με το Βερολίνο στο τιμόνι, προσπαθεί να ξεπεράσει τη δική της κρίση. Στις ΗΠΑ ο Ομπάμα αγωνίζεται να συγκρατήσει με το νέο προϋπολογισμό του τις τεράστιες αμερικανικές δαπάνες που μετάτρεψαν την υπερδύναμη εξαρτημένη από το μεγάλο πια πλανητικό τραπεζίτη, την Κίνα. Την Κίνα που και επίσημα πια εξεθρόνισε την Ιαπωνία από τη δεύτερη θέση της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου. Η Μόσχα και το Πεκίνο βρίσκονται σε στενή συνεργασία για την αντιμετώπιση της αμερικανικής ηγεμονίας. Την ίδια στιγμή η Ρωσία εγκαθιστά υπερσύγχρονο πυραυλικό σύστημα στην Άπω Ανατολή, στις Κουρίλες Νήσους, τις οποίες διεκδικεί η Ιαπωνία. Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε σήμερα πως το διεθνές σύστημα έγινε πολυπολικό με μια προχωρημένη αλληλεξάρτηση.
Πολύ πιο κοντά μας και σε άμεση σχέση μαζί μας, ανήσυχο το Ισραήλ, μετά τη πτώση του Μουμπάρακ και την επιδείνωση των σχέσεών του με την Άγκυρα, επιζητεί τη δική μας συνεργασία, της Κύπρου και της Ελλάδας. Είναι μια θετική στιγμή, ανοίγει μια πόρτα και φυσικά πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία. Με προσοχή όμως και με μέτρο, για να μη μετατραπούμε σε εξάρτημα της ισραηλινής πολιτικής και κατ’ επέκταση των σχεδιασμών της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Ανάγκη να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο, ένα κόσμο στον οποίο και ως Κύπρος και ως Ελλάδα έχουμε σημαντικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα η Τρόικα έκανε ακόμη πιο έντονη την παρουσία της, δείχνοντας ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας, νομίζουν ότι θα σώσουν την τιμή της χώρας με επικοινωνιακά τερτίπια. Ενώ οι ίδιοι πρότειναν εδώ και μήνες την εκποίηση εθνικής περιουσίας για την αντιμετώπιση του χρέους τώρα ζώστηκαν τα καριοφίλια επειδή το ζητά και η Τρόικα. Στη Λευκωσία βέβαια τα φιλέτα εκποιούνται, απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ πιο εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες. Έστω και αν η εκποίηση δεν γίνεται από καμιά νεοφιλελεύθερη εξουσία αλλά από την αριστερή μας κυβέρνηση.
Η επίσκεψη του Δημήτρη Δρούτσα, του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, στη Λευκωσία, φανέρωσε και τις αδυναμίες, αλλά και τις ανησυχίες της αδιέξοδης πολιτικής ενός διαλόγου υποτιθέμενης κυπριακής ιδιοκτησίας. Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν και η Άγκυρα διαμηνύουν σε όλους τους τόνους και σε όσους έχουν ώτα να τους ακούσουν, πως η μόνη λύση που θα δεχτούν στην Κύπρο θα είναι αυτή που θα τους εξασφαλίζει επικυριαρχία στο σύνολο του νησιού. Η νεο-οθωμανική πολιτική στην Τουρκία εδραιώνεται καθημερινά με τις συλλήψεις στρατιωτικών αλλά και δημοσιογράφων και με την τουρκική δικαιοσύνη να περνά σταδιακά από τον έλεγχο του κεμαλικού κατεστημένου σε αυτό του πολιτικού Ισλάμ. Αυτοί που σήμερα χειροκροτούν τον Ερντογάν και τους Ισλαμιστές, ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή να κάνουν και δεύτερες σκέψεις για την πορεία της δημοκρατίας στην Τουρκία. Για την ώρα όμως το ενδιαφέρον και οι κοκορομαχίες περιστρέφονται στις επερχόμενες εκλογές και την πρωτιά των δύο μονομάχων.
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. stephanos.constantinides@
Πολύ πιο κοντά μας και σε άμεση σχέση μαζί μας, ανήσυχο το Ισραήλ, μετά τη πτώση του Μουμπάρακ και την επιδείνωση των σχέσεών του με την Άγκυρα, επιζητεί τη δική μας συνεργασία, της Κύπρου και της Ελλάδας. Είναι μια θετική στιγμή, ανοίγει μια πόρτα και φυσικά πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία. Με προσοχή όμως και με μέτρο, για να μη μετατραπούμε σε εξάρτημα της ισραηλινής πολιτικής και κατ’ επέκταση των σχεδιασμών της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Ανάγκη να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο, ένα κόσμο στον οποίο και ως Κύπρος και ως Ελλάδα έχουμε σημαντικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα η Τρόικα έκανε ακόμη πιο έντονη την παρουσία της, δείχνοντας ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας, νομίζουν ότι θα σώσουν την τιμή της χώρας με επικοινωνιακά τερτίπια. Ενώ οι ίδιοι πρότειναν εδώ και μήνες την εκποίηση εθνικής περιουσίας για την αντιμετώπιση του χρέους τώρα ζώστηκαν τα καριοφίλια επειδή το ζητά και η Τρόικα. Στη Λευκωσία βέβαια τα φιλέτα εκποιούνται, απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ πιο εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες. Έστω και αν η εκποίηση δεν γίνεται από καμιά νεοφιλελεύθερη εξουσία αλλά από την αριστερή μας κυβέρνηση.
Η επίσκεψη του Δημήτρη Δρούτσα, του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, στη Λευκωσία, φανέρωσε και τις αδυναμίες, αλλά και τις ανησυχίες της αδιέξοδης πολιτικής ενός διαλόγου υποτιθέμενης κυπριακής ιδιοκτησίας. Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν και η Άγκυρα διαμηνύουν σε όλους τους τόνους και σε όσους έχουν ώτα να τους ακούσουν, πως η μόνη λύση που θα δεχτούν στην Κύπρο θα είναι αυτή που θα τους εξασφαλίζει επικυριαρχία στο σύνολο του νησιού. Η νεο-οθωμανική πολιτική στην Τουρκία εδραιώνεται καθημερινά με τις συλλήψεις στρατιωτικών αλλά και δημοσιογράφων και με την τουρκική δικαιοσύνη να περνά σταδιακά από τον έλεγχο του κεμαλικού κατεστημένου σε αυτό του πολιτικού Ισλάμ. Αυτοί που σήμερα χειροκροτούν τον Ερντογάν και τους Ισλαμιστές, ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή να κάνουν και δεύτερες σκέψεις για την πορεία της δημοκρατίας στην Τουρκία. Για την ώρα όμως το ενδιαφέρον και οι κοκορομαχίες περιστρέφονται στις επερχόμενες εκλογές και την πρωτιά των δύο μονομάχων.
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. stephanos.constantinides@
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου