Κατάγομαι από τον Κοπανό Ημαθίας αλλά τώρα ζω και εργάζομαι στην Θεσσαλονίκη. Έχω επαφές με το χωριό μου και πηγαινοέρχομαι αρκετά συχνά. Μέσα σε όλα αυτά που θυμάμαι είναι και η μορφή της αγαπημένης μου γιαγιάς. Η γιαγιά μου καθότι έζησε σε άλλες εποχές όπου κάθε σπίτι είχε την δική του αγελάδα , τις κοτούλες του και διάφορα άλλα ζώα με έμαθε μέσα από την καθημερινότητα της να σέβομαι και να αγαπώ όλα τα ζώα. Τότε τα ζώα είχαν μεγάλη σημασία και μπορούσαν να βοηθήσουν μια οικογένεια να επιβιώσει , να δουλέψει τα χωράφια της αν υπήρχαν και να δώσουν τροφή αλλά και αν υπήρχε ανάγκη να τα πουλήσουν.
Έτσι η γιαγιά μου έχει έμφυτο θα έλεγα έναν σεβασμό προς τα ζώα και την πλάση ολόκληρη. Ποτέ δεν κακομεταχειρίστηκε ούτε ένα μυρμήγκι και πάντα φρόντιζε όποιο ζώο πέρασε από την αυλή της. Ειδικά για τις κοτούλες θυμάμαι πως μάζευε τα αυγά , πως τις φρόντιζε και δεν ξεχνούσε ούτε μια μέρα να τις ταΐσει.
Ο λόγος που έγραψα το κειμενάκι αυτό είναι για ένα απόσπασμα βιντεο το οποίο είδα και με σόκαρε. Το βίντεο αυτό δείχνει ένα κανονικό εργοστάσιο όπου επεξεργάζονται κοτοπουλάκια. Σε αυτό οι εργάτες σε μια γραμμή παραγωγής ξεχωρίζουν τα αρσενικά από τα θηλυκά γιατί τα αρσενικά δεν μπορούν να κάνουν αυγά. Τα αρσενικά καταλήγουν σε έναν σπαστήρα όπου συνθλίβονται ζωντανά! Το βίντεο δείχνει και άλλα πολλά τέτοια.
Πέρα από την ωμή βαρβαρότητα μου έκανε μεγάλη εντύπωση και η ψυχρότητα των εργατών οι οποίοι
έδειχναν ατάραχοι στις κραυγές των μικρών πτηνών. Όταν οι άνθρωποι φέρονται στα ζώα έτσι πως μετά περιμένουμε να φερθούν στον συνάνθρωπο τους; Ελπίζω να δημοσιεύσετε το κειμενάκι μου για να προβληματιστούν κάποιοι άνθρωποι και να καταλάβουν πως ο σεβασμός στην πλάση είναι στοιχείο της ανθρωπιάς. Παραθέτω και το βίντεο για να το δείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου